حجت السلام والمسلمین طباطبایی مدیر کل اوقاف وامور خیریه استان خوزستان : خداوند در قرآن می فرماید: ذلک و من یعظم شعائرالله فانها من تقوی القلوب؛ این که هرکسی شعائر الهی را بزرگ دارد به درستی که...
 
به گزارش راسخون به نقل از روابط عمومی اداره کل اوقاف وامور خیریه استان خوزستان، حجت السلام والمسلمین ظباظبایی مدیر کل اوقاف وامور خیریه استان خوزستان بیان داشتند:یکی از پرسش هایی که همواره ذهن برخی را به خود مشغول داشته و می دارد این است که چرا می بایست روزهای خاص را جشن گرفته و به تکریم و تعظیم آن مشغول می شویم؟ این گونه اعمال چه سود و فایده ای برای ما و دیگران دارد؟ و دستاورد این گونه جشن ها و بزرگداشت ها چیست؟ آیا تکریم و تعظیمی که برای برخی از امامان(ع) نسبت به برخی دیگر با عظمت بیشتر و روزافزون تر انجام می گیرد در حکم اهانت به دیگر امامانی نیست که کمتر بدان اهتمام می شود؟
 
خداوند درباره فلسفه تعظیم و تکریم روزهای خاص مطلبی را در آیات قرآن بیان کرده است. در یکی از این دسته آیات می توان به آموزه هایی اشاره کرد که خداوند نسبت به تعظیم و تکریم شعایرالله و یا یادکرد ایام الله بیان داشته است. از این آیات می توان به فلسفه و علت و حکمت این گونه اعمال پی برد.
 
خداوند در قرآن مردم را به تعظیم شعائرالله و بزرگداشت ایام الله دعوت می کند و می فرماید: ذلک و من یعظم شعائرالله فانها من تقوی القلوب؛ این که هرکسی شعائر الهی را بزرگ دارد به درستی که چنین اعمالی از تقوای قلوب است (حج آیه ۳۲)
 
در آیه ۵ سوره ابراهیم نیز یادکرد پیروزی بر فرعون و رهایی از ظلم و ستم او و لشکریانش را، به عنوان ایام الله معرفی کرده و از مؤمنان می خواهد که این روز را گرامی داشته و آن را یاد کنند؛ زیرا بزرگداشت چنین روزهای موفقیت و پیروزی در حقیقت، پاسخی است به محبت و فضل الهی که ایشان را از بلا رهانیده و از بند بردگی و عبودیت بشر نجات داده و به آنان استقلال و آزادی را هدیه نموده است. 
 
از این رو یادکرد آن روز به معنای شکر و سپاس از عنایت خاص الهی است و انسان می بایست در برابر نعمت های الهی به ویژه نعمت های خاص چون پیروزی و رهایی، شکر الهی را به جا آورد. خداوند در این آیه می فرماید: «و لقد ارسلنا موسی بایاتنا ان اخرج قومک من الظلمات الی النور و ذکر هم بایام الله ان فی ذلک لایات لکل صبار شکور.
 
کسانی که ایام الهی و روزهای بزرگ را پاس می دارند در حقیقت دین خویش را نسبت به کسانی ادا می کنند که دراین راه زحمت کشیده اند و راه رهایی را برای ایشان فراهم نموده اند. از این رو بزرگداشت این روزها و ایام الله به معنای شکر و سپاس از همه کسانی است که در این راه گام برداشته اند و بستری است تا دیگران در حال و آینده درهمین مسیر حرکت کنند و ارج و ارزش کار را درک نموده بدان اهتمام ورزند.
 
به سخن دیگر اهتمام امروز ما به کارهای بزرگ دیروز درسی است برای آیندگان تا دریابند که هیچ کار بزرگی از چشم مردم و تاریخ بیرون نیست و مردم همواره قدر و بهای کار بزرگ را می دانند و به کسانی که در این راه گام برداشته و حتی شهید شده اند ارزش و احترام می گذارند و از آنان تجلیل می نمایند.
 
یکی از کارکردها و آثار تکریم و تعظیم اعیادی چون نیمه شعبان، تاکید مومنان به مساله غیب است. آیات نخست سوره بقره بیان می کند که قرآن هدایت برای متقین است. متقین کسانی هستند که از پلشتی ها به دور هستند و بر فطرت پاک الهی هم چنان باقی مانده اند ولی آنان این استعداد و ظرفیت را دارا می باشند که در مسیر هدایت قرآن و آموزه های وحیانی قرار گیرند و بتوانند در مسیر صراط مستقیم وحی الهی گام بردارند. از این رو در این آیات بیان می شود که آنان می توانند به اموری چون غیب ایمان آورند. این ظرفیتی است که در نهاد متقین به طور فطری نهفته است.
 
یکی از مسایل غیب و بلکه مهم ترین مساله غیبی افزون بر قیامت و رجعت و مانند آن، غیبت امام زمان(عج) است که در روایات نبوی و علوی و دیگر معصومان(ع) مطرح شده است. کسی که به بزرگداشت و تعظیم شعائر نیمه شعبانی می پردازد در حقیقت باور خویش را به غیبت امام زمان(عج) به شکل علنی و عینی بازگو می کند.
 
در آیات قرآنی برای صراط مستقیم، نشانه هایی بیان شده است که یکی از مهم ترین آن ها، پیروی از راه پیامبر در میدان عمل و حضوراست: (انعام آیه ۱۵۳)
کسی که بخواهد در عمل نشان دهد که در مسیر صراط مستقیم گام برمی دارد می بایست از عمل پیامبر(ص) پیروی کند وگرنه در راه وی بودن لقلقه زبانی بیش نیست. کسی که ایمان به غیب امام زمانی دارد و بر این باور است که آن حضرت(عج) زاده شده است و در جهان موجود است و در پرده غیبت است می بایست در عمل نشان دهد که بر چنین باوری استوار است.
 
تکریم نیمه شعبان، همان تکریم رسول الله است
 
بزرگداشت نیمه شعبان در حقیقت عمل و نشان دادن ایمان واقعی به آموزه های وحیانی و نبوی درباره وجود و ظهور امام زمان و ایجاد حکومت جهانی عدالت محور اوست.
 
برخی در نحوه و چگونگی بزرگداشت نیمه شعبان تشکیک می کنند که چرا درباره آن حضرت(ع) این گونه تجلیل می شود که در حق پیامبر(ص) و یا دیگران معصومان(ع) نمی شود؟
 
در پاسخ باید گفت که اولا تکریم آن حضرت(عج) عین تکریم و تعظیم رسول خداوند(ص) است. پرسش این است که اگر خداوند فرشتگان را به سجده بر آدم امر و فرمان داده است می توان به دلیل این که سجده جز بر خدا جایز نیست از آن تمرد کرد و سرباز زد و گفت که اهل توحید می بایست جز بر خدا بر کسی سجده نکند؟
 
اگر سجده بر آدم جایز نباشد به حکم توحید بنابراین می بایست گفت که ابلیس از فرشتگان موحدتر بوده است و می بایست ابلیس را جایزه بزرگ بر کارش داد در حالی که خداوند او را به کفر متهم می کند که از دیر باز بر آن بوده و اکنون آن را ظاهر نموده است؛ زیرا سجده بر آدم در حقیقت سجده بر خدای یگانه و پذیرش حکم ولایی اوست.
 
در این جا تکریم از امام غایبی که از چشم ها نهان است در حقیقت اعلان این مطلب است که ما بر چیزی که ندیده ایم به سبب بیان پیامبر(ص) بدان باور داشته و در عمل آن را نشان می دهیم.
 
دوم این که هر جایی که انسان گرفتار تشکیک و تردید شده است می بایست بر آن تاکید شود تا تردیدها از میان برود. در جایی که حتی برخی از به ظاهر شیعیان در به دنیا آمدن او تشکیک می کنند و یا برخی از مسلمانان این مساله را باور ندارند تکریم و تعظیم و برپایی جشن های بزرگ و پرزرق و برق برای اعلان جهانی تولد وی و برگزاری جشن میلادش می تواند بر ایمان ما و دیگران بیافزاید.
 
به هر حال می بایست بر تکریم و تعظیم این روز بیش از پیش تلاش کرد و آن را به جشن میلادی جهانی تبدیل نمود و هر کوی و برزنی را آذین بست و به یاد او یاد کرد نشانه ای بزرگ از خدا را در دل ها زنده نمود. این جشن ها در حقیقت یاد کرد آیه عظیم خداوندی و بقیه الله فی الارضین است.
/2759/